Rwanda, land of 1000 hills
Het is bijna een maand later, een maand na mijn laatste blog, maar we hebben even vakantie gehouden. Vakantie op een onverwachte bestemming, Zanzibar. Wat was het daar ongelofelijk heerlijk, maar daarover later meer. En ook nu zitten we onverwacht ergens. Op dit moment ben ik aan het typen in een koffiezaak in Dar es Salaam, waar we gisteren ook al waren, maar waar we nu zijn omdat onze trein even gerescheduled is van 15.50 naar 22.00 uur. Ondanks alle waarschuwingen bij de reviews was het even naar de achtergrond van mn gedachten verhuisd dat dit zou kunnen gebeuren. En eigenlijk wilde ik alleen maar even voor Mart gaan vragen hoe het boarden van de trein in z’n werking zou gaan en of we per se in de first class lounge moesten wachten, omdat daar de stoelen heel luxe zijn maar helaas in een compleet verkeerde hoek zijn gebogen en je er dus eigenlijk helemaal niet kon zitten, of dat we ook rustig ergens anders konden gaan zitten. En toen ineens zei de mevrouw: ‘Im sorry the train is delayed’. Er zat niets anders op dan weer een Über door de onmogelijke drukte van Dar es Salaam heen pakken naar een plek die we kennen (kost minder energie), en waar we zonder nog meer verrassingen kunnen wachten tot 20.30 uur. Want hoewel alle locals op de grond liggen, zowel buiten als binnen, is dat voor ons net een beetje te veel van het goede. En hoe lekker is het dan dat je even je computer in kunt duiken, kunt gaan schrijven over een prachtige tijd in Rwanda. Hoewel ik weken geen zin had om een letter op het scherm te zetten voel ik nu in een keer de energie om even lekker een verhaal eruit te gooien. So there we go!
Je kunt zien dat er aandacht is voor veiligheid en comfort van de burger en dat in een land waar in de jaren ’90 een vreselijke genocide was, die de rest van de wereld lang negeerde.
De eerste minuten in Rwanda zien we gelijk waarom het het Europa van Afrika wordt genoemd. We zien asfaltwegen, asfaltwegen mét markering, zelf met rare lange palen langs de weg, wow lantaarnpalen! Na een klein kwartiertje zien we zelfs de eerste flitspaal langs de weg, we zien veel nettere auto’s, nieuwere vrachtwagens en bussen waar je aan de buitenkant kunt aflezen waar ze naartoe gaan. Mensen hebben schonere, nettere kleding aan en zitten achterop een moto mét helm. Ook zit er maar één passagier achterop, zijn zeker de helft van de motortjes elektrisch en is er geen afval te zien. De eerste 24 uur breiden we ons lijstje ‘Verschillen met Uganda’ verder uit. Ik zie voor het eerst sinds tijden een fietsenrek, een bloemist, een groenteboer en een fatsoenlijke stoep. We willen ineens weer graag onze sandalen aan want het voelt schoon. Je kunt zien dat er aandacht is voor de veiligheid en het comfort van de burger en dat in een land waar in de jaren ’90 een vreselijke genocide was, die de rest van de wereld lang negeerde. Onze eerste stop is de hoofdstad Kigali, waar we een week blijven in een huis van een Chinese vrouw, die na haar eigen backpackreis koos om te emigreren naar Rwanda. We hebben wat dagen nodig om een plan te maken, om weer even bij te komen, te wennen aan het nieuwe land en de taal, een simkaart te regelen en te genezen van de buikpijn die we opliepen bij onze laatste plek in Uganda. Verder genieten we vooral van het even wonen in een huis, zelf ontbijt kunnen maken, en van de mogelijkheid om eten te bestellen van de Aziatische en Indiase keuken. Jam! Onze enige activiteit in de hoofdstad is het bezoeken van de Genocide memorial, wat indrukwekkend is en ons laat beseffen dat maar 30 jaar geleden ervoor zorgt dat het bij elke inwoner hier nog heel vers is.
De Ritcobus in Rwanda is een tip van een paar Nederlandse bezoekers van de eigenaresse van ons huis. Tot onze verbazing vertrekt er elk half uur een bus naar Musanze, wat onze volgende bestemming is. We kopen een kaartje bij een loket waar een ticket geprint wordt met onze naam erop en een stoelnummer. Nog beter is het dat we zelfs ook aanspraak kunnen maken op die stoelen en de deuren dicht gaan wanneer alle stoelen vol zijn. Wat een verwennerij ;) Musanze ligt in de buurt van het Volcanoes National Park in het noordwesten van het land. Hier staan uiteraard een aantal vulkanen, maar leven ook gorilla’s en nog een ander bijzondere apensoort. Wij gaan de vulkaan Bisoke beklimmen, waarbij we kans hebben om gorilla’s te zien. We betalen $75 per persoon voor een permit voor 26 augustus, maar ontvangen nergens informatie over hoe, wat en waar. We lezen op een blog dat we om 07.00 uur verwacht worden en eigenlijk een auto moeten hebben. Ook de fijne mensen van onze accommodatie zeggen dit. We gaan er dan maar vanuit dat het klopt, maar hebben geen auto. Gelukkig hebben we ook gelezen dat in de groep van de beklimmers vaak wel een plekje over is in een auto en dat wanneer we zelf met een moto die kant op gaan het zeer waarschijnlijk wel goed komt. De vulkaan ligt namelijk nog ruim een half uur rijden van de entree af en op een weg die zulke grote stenen heeft dat deze voor moto’s en gewone auto’s onbegaanbaar zijn. Hoewel later blijkt dat onze buurmannen ook de volgende ochtend willen gaan, zij wel een auto hebben en wij mee kunnen, rijden we de volgende ochtend om 06.20 toch allebei een half uur op een moto (voor €3,60 totaal) naar het park. Om 06.10 uur kwamen de heren namelijk melden dat ze toch niet gingen: ze hadden gisteren te veel hete peper gegeten bij de lunch, waar ze gisteravond nog stoer over vertelden, maar nu toch wel buikpijn hadden.
Zeker wanneer een parkranger moet interveniëren om ervoor te zorgen dat de chauffeur van het stel uit Bangladesh ons vieren nog in de auto laat.
We wachten op een gids voor een briefing terwijl de parkeerplaatsen binnen en buiten de hekken volstromen met uitgebouwde landcruisers met de bordjes tourist vehicle voor- en achterop. Deze enorme wagens zorgen voor de meeste toeristen die wij in weken hebben gezien en zullen zien. Allemaal met bergschoenen en speciale hoesjes om je schoen tot je kuiten, zodat struiken en insecten niet bij of in je schoenen en broek kunnen. Deze groep van zeker 200 man zijn er wél voor de Gorilla’s, een activiteit van $1500 per persoon(!). (VisitRwanda richt zich op de elite en is ook in de Europese voetbalwereld te ontdekken bij onder andere Arsenal, Paris Saint Germain en Bayern München. Dat verklaart ook gelijk het hotel van €5000,- per nacht wat in de buurt zit en waarom onze accommodatie onze schoenen per se schoon wil maken na de wandeling. Daar besluiten wij mooi bij te helpen.) We zijn voor ons gevoel de enige zonder privegids en vragen op een gegeven moment maar hulp wanneer overal groepjes ontstaan, maar wij geen idee hebben waar we bij horen. De briefing stelt niet zoveel voor, maar gelukkig vinden we een ride bij een stel uit Bangladesh. De klim de vulkaan op is het allerzwaarste wat ik naar mijn idee ooit heb gedaan. Ik weet niet of mijn conditie nu zoveel is verslechterd (wat goed kan) en of mijn astma het zwaarder maakt (wat ook goed kan), maar de 1100 meter klim naar 3700m is voor mij echt, echt, echt zwaar. Zelfs met stokken. Maar we hebben het gehaald en krijgen het grote kratermeer bovenin te zien, doordat de wolken een paar minuten even niet langs zweven! Prachtig en een bizar idee dat we op een actieve vulkaan staan. Hoewel we geen gorilla’s zien is de dag een aardig avontuur. Zeker wanneer een parkranger moet interveniëren om ervoor te zorgen dat de chauffeur van het stel uit Bangladesh ons vieren nog in de auto laat. Gelukkig hebben wij geen haast en vinden we het een beetje boontje komt om zijn loontje, nadat we er vanochtend al vrij snel achterkwamen dat zij tegen ons logen over wat zij hadden betaald voor deze ‘beste’ man, die nu zijn autosleutels in zijn zak houdt tot er nog eens $50 op zijn account is gestort.
We rusten een dagje en op mijn 35e verjaardag verplaatsen we naar de start van de Congo-nile-trail, een meerdaagse wandeltocht waar wij weer een paar dagen van willen lopen. Gisenyi op de grens met DRC aan het Kivumeer is prachtig, net als de busrit er naartoe. Rwanda, het land van de 1000 heuvels, laat zich zien en het laatste kwartiertje op de moto langs het meer is adembenemend. We worden even afgeleid door het bord ‘Methan Gaz 5km’, maar bereiken ons eigen huisje aan het meer en ik besef dat ik een bijzondere verjaardag heb die van vulkanen naar een prachtig meer ging op één dag. We doen inkopen voor de wandeltocht en genieten twee avonden van flinke onweer die losbarst, met van die dreunen die je écht voelt. De volgende ochtend staan we om 09.30 uur voor het startbord en gaan we de heuvels in en de lokale bevolking tegemoet. We lopen door bananenplantages, langs de koffiebomen, volgen de vingers van de bevolking die ons vriendelijk de weg wijst en precies weet wat wij aan het doen zijn. We worden meerdere keren ruim een half uur gevolgd door kinderen die de woorden ‘Giving me your money’ in alle mogelijke volgordes proberen met als leukste ‘Me giving you money’ en ‘What is my name?’. Steeds wanneer we een paar huisjes zien staan horen we op ruime afstand al ‘Musungu’ (witte) door de heuvels echoën. En komen van alle kanten kinderen aanrennen. Dit is heel intensief en een plekje vinden waar we even rustig kunnen pauze houden is zelfs moeilijk. Maar het lukt ons om de ruim 18 km af te leggen en vallen doodmoe in slaap.
Dag twee is qua interactie en route gelukkig wat makkelijker en we zijn erg blij met onze pinda’s en koekjes wanneer blijkt dat het ontbijt wat geserveerd wordt droog witbrood, thee en een banaan is. ‘De jam is op.’ We starten rond 08.00 uur en lopen langs vele strandjes en gelukkig wat meer in de schaduw. Het is hier en daar weer wat spoorzoeken en we steken met hulp van een local een kolkende rivier over, doordat hij met zijn slippers in het water stapt, zodat wij van steen naar steen durven springen. Het is prachtig om te zien hoe kinderen hier van jongs af aan al meehelpen door over de kleine paadjes berg op en af te lopen met zoveel bananentros of takken als past bij hun leeftijd. We zijn onder de indruk van hun doorzettingsvermogen en moeiteloos ogende meters omhoog en naar beneden, over diverse obstakels en dat op blote voeten of slippertjes. We lopen iets verder dan de originele track voor een prachtig uitzicht en dat is het, ookal zijn we al wel echt op, meer dan waard. Iets onder ons huisje op een bankje kijken we samen de zonsondergang over het Kivumeer en zetten de wekker vroeg voor onze laatste dag. We lopen een eigen route terug naar de hoofdweg om daar een busje terug te pakken, en hoewel we eerst teleurgesteld zijn dat we van de route moeten afwijken wordt het misschien wel de dag met de mooiste views, of in ieder geval het meest afwisselend. Wauw wat een avontuur weer, waarbij het fantastisch is om te zien dat de mensen die in de heuvels wonen alle kleine paadjes kennen en om te zien dat er zo remote, maar met zulke prachtige omgeving de mensen in de verspreide huisjes verstopt in het landschap zich redden.
We huren een auto en gaan zelf op pad, wat heel onwerkelijk en tegelijkertijd heerlijk voelt.
Helaas is mijn weerstand nog steeds niet top en dus moeten we weer een paar dagen op de rem. Maar met mijn verjaardagscadeau in het vooruitzicht en nog steeds geen haast komt dat gewoon weer goed. (Wel jammer is het dat tot nu toe mijn vrij geplande dagen op gaan aan beter worden en opladen ipv bijvoorbeeld foto’s uitzoeken en blogs typen.) Mijn verjaardagscadeaus van mijn moeder en Mart zijn geweldig. We krijgen een dagje Giraffen zoeken cadeau in Akagera National Park en van Mart krijg ik twee nachtjes slapen in een accommodatie op een berg die uitkijkt over het park en één van de 11 meren die zich daar bevinden. We huren een auto en gaan zelf op pad, wat heel onwerkelijk en tegelijkertijd heerlijk voelt. Wat een vrijheid. We vinden de giraffen (er daarnaast ook de leuke zebra’s en zelfs twee neushoorns) en genieten van dieren in het park. Eén dag worden we gereden door een gids en de ander dag zijn we zelf onderweg. We overtreden wel de regels van het park ($150 per persoon), doordat Mart zeker een half uur uit de auto is om een klapband te wisselen. Maar gelukkig zijn alle spullen hiervoor ook echt aanwezig in onze Prado en lukt dat! (Hoewel ik met mijn verrekijker rondkeek voor leeuwen, olifanten, nijlpaarden of buffels waren die gelukkig niet te zien…)
Na drie nachten genieten bij het park zijn we voor de 3e keer terug in Kigali. We laten één zijde van de auto even met de hand polijsten (€15) voordat we de auto inleveren, zodat we niet $100 voor de krassen hoeven te betalen. We hebben nog een fantastische avond uit bij het restaurant Meza Malonga waar we een 10-gangen diner geserveerd krijgen geïnspireerd door allerlei Afrikaanse specerijen, voordat we ons naar het vliegtuigveldje begeven de volgende dag en we het prachtige Rwanda verlaten.
