Egypt: I like you couple, easy!

Mina 6 heet mijn kamer. Ik loop vanuit de tuin van de villa naar binnen en bedenk me dat ik ook nog op het balkon kan zitten, dan geniet ik tenminste nog van de buitenlucht. Mn slippers slof ik tegen mijn bed aan en ik doe mn telefoon aan de lader. Ohja, geen stroom tussen 18.00 en 19.00 uur. De deuren van balkonnetje sla ik open, maar voordat ik echt ga zitten doe ik even mijn ogen dicht. ‘Wat wil ik het liefst?' Ik probeer wat ik wíl te onderscheiden van wat ik zogenaamd 'moet' of 'beter' is. Het antwoord vind ik snel: ik wil het liefst even in mn eigen zone. Dus daar zit ik, met mn oordopjes in (#gemeenteOldebroek voor #gymjufKrista, wat heb ik die al vaak gebruikt.) en geen blik op de deur. Als meneer Andrei, die nog wel in de tuin zit, nog iets met mij wil ondernemen dan kan hij dat op allerlei verschillende manieren laten weten. Ik mag mijn eigen zone opzoeken en hoef daar niet beschikbaar voor te blijven. Moeilijk, maar als je het toelaat is het heerlijk: vrijheid 3.0, in Alexandrië, Egyptus Villa Hostel. Hoppa!

Mijn laatste dagen in Egypte gaan in en met ‘mijn’ schetst ik inderdaad dat Mart alweer terug in Nederland is. Ik kan moeilijk beschrijven hoe het was om terug te komen op het resort en onze kamer weer binnen te lopen in Sharm el Sheik, nadat ik Mart op het vliegveld had afgezet, om 05.30 uur. Als ik het in één woord voor jullie schets: #brullen! Gelukkig hebben we in Egypte samen prachtige avonturen beleefd en als ik daaraan dacht veranderden de tranen steeds meer in tranen van geluk. Ik neem jullie mee door onze kleine maand in Egypte in twee blogs.

Voor mijn gevoel staat er na de eerste twee dagen weer net zoveel spanning op het gezicht van Mart als aan het begin en ook deze keer weet ik nog niet zeker of het goedkomt.

Hurghada is een badplaats aan de kust van de rode zee, onze eerste plek in dit land van zand, graniet, claxons, loud music en afval overal. We vonden het beide jammer dat we Turkije na krap twee weken weer moesten verlaten. Je bent eigenlijk net gesetteld in de nieuwe cultuur en dan krijg je alweer een andere voor je kiezen. En zo was het voor ons beide ook echt. Voor mijn gevoel staat er na de eerste twee dagen weer net zoveel spanning op gezicht van Mart als aan het begin en ook deze keer weet ik nog niet zeker of het goedkomt. Gelukkig hebben we een reisgids die ons wat op weg helpt (zo geeft deze bijvoorbeeld aan dat we voor 300 Egyptische pond, ongeveer €6, een taxi moeten kunnen krijgen naar ons hotel., wat uiteindelijk ook lukt door bijna het hele terrein van de airport te voet uit te lopen, want bij de aankomsthal stopte het onderhandelen bij €15, en begon het bij €50) en gelukkig hebben we geen haast.

Wel hebben we een soort van plan voor Hurghada. We willen een dagje strand en ontdekken of Mart hier zijn duikdiploma gaat halen. Met eerstgenoemde bereiden we de tweede voor. Mart ligt een paar keer met snorkel en vinnen (nee dat heten geen flippers) in het water en de volgende dag gaan we met een Nederlandse duikschooleigenaresse op pad. We voelen ons voor Mart zijn eerste duikervaring wat zekerder bij iemand die de Nederlandse kwaliteitstandaarden kent en wie weet heeft deze mevrouw wel een tandartstip voor mij. De duikjes zijn op hun eigen manier erg geslaagd. Mart doet het heel erg goed en vindt het erg leuk, maar we zitten (voor ons gevoel) met 40 man op een grote boot gepropt die allen haantje de voorste, beste en luxe’ste willen zijn. Een mevrouw vertelt over haar speciale seals in haar wetsuit en een meneer drukt zijn superturbomega onderwatercamera met lamp bijna door een octopus; iedereen zit compleet in zijn eigen wereld. De bemanning droogt je nog net niet af, maar verder wordt alles wat ook maar iets inspannend is van je overgenomen. Op ons handdoekje op het achterdek zitten we op grond, tussen de wetsuits, uit de wind en zo ver mogelijk van de drukte vandaan. We eten daar rustig onze lunch en genieten op de terugweg van het blauwe water. Het is prachtig, de vissen zijn mooi, onze duikinstructeur Sayeed heeft een hele fijne kalme energie, maar hij en wij weten beide zonder iets te zeggen dat Mart zijn diploma hier niet gaat halen en bedanken hem voor de dag.

De prijzen in Egypte bevallen ons wel. Hoe kan het ook anders wanneer je voor €0,60 twee koude blikjes drinken koopt (overigens om de 50 meter in elke straat beschikbaar) en voor nog geen €2 een linzen-pasta-noodles-kikkererwtenmix kunt eten met heerlijke verse tomatensaus, twee van die blikjes drinken en Mart z’n favourite: rijstpudding als dessert. Maar de omgeving is voor beide nog wennen. Mart zegt in de eerste drie dagen best vaak: “Ik vind het hier wel echt anders nog” of “Ik voel me hier nog niet helemaal fijn.” En hoewel ik zelf de flow van Egypte ook nog niet helemaal te pakken heb, probeer ik te vertrouwen op mijn ervaring dat dat nog komt.

Onze reisdag van Hurghada naar Aswan is voor mij en ons de zwaarste tot nu toe en draagt hier niet aan bij. We starten ’s ochtends om 07.15uur om ontbijt te halen en springen in de bus richting Luxor. Net wanneer we na de eerste stop weer in de bus zitten moeten we er alweer uit. Lekke band. De bandenwissel duurt even, wat geen probleem is, en met respect kijken we naar heren die met ruim 40 graden handmatig alle bouten opendraaien en de krik in stelling brengen.

Het rijden door de woestijn is voor mij fascinerend en uiteraard zit ik niet normaal op de busstoel, hopend een karavaan met kamelen te spotten. Die zie ik niet. Wel komen we in de buurt van de Nijl en voelt het voor mij of we rechtstreeks de tijd van de bijbel inrijden. Ezeltjes bepakt met mensen of mais, lemen huisjes, kruiken langs de weg (met drinkwater) en landbouw zoals we dat in Nederland alleen nog in musea kunnen terugzien. (#boerderijmuseum Oldebroek? 😉) Ik vraag me af hoe wij ooit ons hiertussen kunnen gaan bewegen, maar wauw wat bijzonder om zo even honderden jaren teruggegooid te worden in de tijd.

“Taxi, hello, hello, where are you going, trainstation, you from where, you need ride, which hotel, which hotel, hello, you go where, westbank?, horse carriage, better than car, good price for you, cheap, cheap, tomorrow boat, car…..hotel…. ticket.. where… hal...c..."

Niet veel later worden we in Luxor hard uit deze bubbel getrokken. We naderen onze stop en zo’n 50 man verzamelt zich rondom de bus. Iedereen is in rep & roer en duwt elkaar aan de kant om vooraan te staan. Bij het openen van de deuren bereiken ook de bijbehorende geluiden ons. “Taxi, hello, hello, where are you going, trainstation, you from where, you need ride, which hotel, which hotel, hello, you go where, westbank?, horse carriage, better than car, good price for you, cheap, cheap, tomorrow boat, car…..hotel…. Ticket.. where… hal... c... Met oogcontact maken we onze weg naar een soort vluchtheuvel middenin een drukke weg en halen onze backpack uit de flightbag. Omdat er geen bus is naar Aswan willen we graag verder met de trein. Gelukkig zien we het treinstation al liggen en scoren een ticket voor de trein van 19.00 uur.

Met de rest van deze reisdag kan ik nog wel twee pagina’s vullen omdat er zoveel gebeurt wat ons beide heel veel energie kost. Samen de connectie houden is moeilijk, maar we houden met onze laatste beetjes energie elkaar er steeds bij. Om 22.45 uur brengt het bootje van onze gastheer Abu ons over Nijl naar het eiland waar we slapen. We varen de hectiek uit en de natuur in, de lampjes van de stad zijn een prachtig gezicht, de Nijl en de diverse vertakkingen zijn schitterend. We kijken elkaar aan en dit moment zullen we nooit meer vergeten. We varen gewoon op de Nijl!

De komende drie nachten slapen we bij Abu en we laten daar een goede indruk achter. "I like you couple, eaaaaasy." zegt hij vlak voordat we zijn guesthouse, wat hij nog aan het bouwen is, verlaten. De tien kippen die achter het bakstenen muurtje, de toekomstige familiekamers, lopen kakelen instemmend. Dit blijft ons motto tijdens de rest van onze weken in Egypte, easy. Zo houden we onszelf in toom, (want ook in Aswan moeten we even hard op de pauze knop drukken. We hoeven niet per se morgen naar de tempel en om 04.00 uur op te staan en dat dan om 18.15 uur nog proberen te regelen. Hallo! We hebben vakantie.) en laten we merken aan onze omstanders dat het westerse a-la-minute voor ons niet nodig is. 😊

En dan mijn tand, tja. Die Nederlandse dame in Hurghada zei dat ze een kaakchirurg hadden ingevlogen voor haar tandenklus, maar dat de tandarts naast ons hotel (toevallig ook een Nederlander) het ook wel zou kunnen. "Ze zijn dol op toeristen met een goede verzekering die ze eens even leeg kunnen trekken." Hmm... van mij hoeft het niet per se hier. Plus mijn moeder kwam natuurlijk in alle rust met het beste advies ooit: misschien kun je eerst je éigen tandarts bellen. Dat wordt stap 1!

Eigenlijk begint vanaf Aswan ons avontuur in Egypte pas echt. We gaan naar prachtige tempels, zeilen over de Nijl, bezoeken de piramides en vinden onze echte vakantiespot in Dahab. Daarover later meer!

😘