Turkije š¹š·
Enā¦ Okidoā¦ Letās go, tijd om een eerste blog te schrijven. Best wel spannend. In mijn hoofd had ik al allemaal titels en eerste stukjes tekst verzonnen om het zo āgoedā mogelijk voor jullie te maken. Misschien starten met een stukje van een verhaaltje middenin Istanbul en dan terug naar het begin of een speciale titel. En nu ik begin te typen denk ikā¦ ik heb helemaal geen zin om het zo goed mogelijk te doen. Ik typ lekker wat in me op komt en dan is het goed. Hoop ik. ;) Eigenlijk net zoals je zou willen dat op pad zijn gaat: je moet niet, doe wat voor jou goed voelt! We startten op de 17e. We? Ja, we. Mart & Krista. (Zie over ons. š)
Voor mijn gevoel, net twee weken terug uit Oostenrijk, heb ik nog niet alles voor elkaar. Maar hoe fijn het is om de familie weer eens dichtbij te hebben; ik slaap bij mān moeder. Mede door alle drukte van het dagelijks leven van haar en Wilma (mijn zus) en haar twee lieve kids, komt er steeds wel iets tussen het echt voorbereiden door. Dus ik pak in wat ik denk nodig te hebben en het belangrijkste zijn geld en een paspoort.
De ochtend van vertrek gaat er van alles door mn hoofd en lijf. Even lijkt het zelfs alsof de spanning mij te veel gaat worden en alles in mijn maag draait diverse rondjes. Lieve vriendinnen komen nog langs om uit te zwaaien, zowel in Ermelo als op Schiphol.š En dan stap ik met een behoorlijk gespannen Mart het vliegtuig in. We gaan beginnen op weg naar land, stad en dus bestemming 1: Turkije, Istanbul.
"De weg zoeken naar het hotel gisteravond was een soort spoorzoekertje, waar Mart van leek te ontspannen."
We worden wakker in onze hotelkamer van een lief klein hotelletje in de wijk Galata. De weg zoeken gisteravond was een soort spoorzoekertje, waar Mart wat van leek te ontspannen. Gelukkig! (Want zonder enige backpackervaring en Ć¼berthaupt weinig buitenlandervaring was dat nog wel even afwachten. De woorden 'Het komt wel goed!' hebben vooral vĆ³Ć³raf een enigszins geruststellende en vertrouwen scheppende werking. Echter op bestemming hoop je dat het ook echt goed komt en ligt dit meer buiten je cirkel van invloed dan deze woorden suggereren.) Eerst de metro, danĀ een soort lange-afstandsmetro āonderā de Bosphorus door, vervolgens een tram en toen nog een aardige klim omhoog naar de Galatatoren met beide een kilootje of 18 bepakt. Maar we made it en het kamertje ziet er prachtig uit.
Voor ontbijt moeten we de deur uit. En dan kom je bij, na een lange tijd voor mij, weer de eerste ervaring van wat onderweg zijn in een land waar je de cultuur en taal niet kent met je doet. Want wat gaan we precies ontbijten? Hoeveel zou dat ongeveer kunnen kosten en hoe bestel je dat dan? Enā¦ waar kunnen we zoiets Ć¼berhaupt vinden? Gelukkig doet na tijdje onzeker rondlopen ook de andere ervaring van onderweg zijn zich aan. We vinden 'vanzelf' een mooi plekje bij de moskee die we gisteravond prachtig uitgelicht zagen en eten allebei een tosti. Een tosti die we bestellen bij de ene man die onze bestelling op een bonnetje schrijft, deze leveren we in bij een dame en vervolgens ontvangen we het bij een andere meneer. Als we tijdens het wachten de woorden intypen die op de a4tjes boven deze mensen zijn gehangen maakt dat alles duidelijk. āDrinksectie, etensectieā. De thee komt uit zoān prachtig uitgebreid theeapparaat wat we overal in Turkije nog zullen zien. We vinden het prima een tosti, maar het lijkt een beetje vreemd. Het voelt een beetje alsof we dit eten, omdat we ander Turks eten niet durven te bestellen en alsof het echt een toeristenoptie is. Alhoewel er veel locals op het terras zitten; we verwachtte andersoortig eten. Later blijkt dat de tosti, vooral die van Mart (met Turkse worst), nou net is wat ze hier de hele dag kunnen eten en overal te krijgen is. Zaten we dus toch goed! š¤£
Met een hele goede score van vijf vissen zijn we weer een ervaring en een ontmoeting rijker.
We doen van alles in Istanbul, maar het weer zit niet per se mee. Ik heb vooral alle lagen die ik heb aan en het regent best veel. Maar we komen er beter in en ervaren (weer) dat de taal leren veel deuren opent en verhaaltjes start. We zeggen vriendelijk gedag āMerrabaā, leren het de eerste dagen moeilijke dankjewel ātessuhkarā (makkelijk te onthouden door tea and sugar) en bir (1) en iki (2) helpen ons met bestellen. We gaan op een ferry naar de overkant van de stad en bestellen thee (cay) wat ook op de ferry in zo'n schattig glaasje komt. We gaan een uitzendtoren op (en omdat de prijs meevalt eten we er ook maar gelijkš), we eten geroosterde kastanjes en maiskolven van de straat, we kopen een hoofddoek voor mij, lopen over drie verschillende de bruggen van het hotel naar de stad, ontdekken het woord voor een groot uitgevallen baguette: āekmekā en we kijken graag bij alle mannen die aan het vissen zijn op de brug. Ze halen hele kleine visjes uit de Bosphorus en we vragen met een vertaalapp of de meneer ze vangt om te verkopen. Om te eten gebaart hij. We kijken een tijdje naar de hengel met draad waar wel acht haakjes aan hangen, die hopelijk elke keer ook acht visjes mee naar boven brengen. Na een tijdje kijken en bewonderen nodigt de man Mart uit om ook een keer te hengelen. Met een hele goede score van vijf vissen zijn we weer een ervaring en een ontmoeting rijker. Ik schrijf in mijn eigen boekje: āOntmoetingen van mensen maken de dag zoveel mooier.ā
De volgende bestemming, of eigenlijk het volgende wat we graag willen doen, is een stukje van de Lycian way wandelen. Hiervoor moeten we in Fethiye komen. Op een regenachtige ochtend checken we hoe en wanneer we deze beweging gaan maken. Het is een dikke 13 uur in een bus. Met voor de grap even op het vliegen tabblad drukken ontdekken we dat er 40 minuten van Fethiye een vliegveld zit. Aangezien het de dag van uitchecken wĆ©l mooi weer wordt willen we graag de ochtend nog gebruiken. Dus de keuze is nachtbus of vliegen enā¦.vliegen is zelfs goedkoper, jullie kunnen de keuze vast raden. Na een kleine puzzel om onze backpacks op 15 kilo te krijgen voor in het ruim, vliegen we op Dalaman airport, waar we hopen een bus te scoren naar onze startplek.
Met maar Ć©Ć©n ander vliegtuig te zien lijkt het vliegveld bijna zo klein als een busstation en halen we rustig onze spullen op. Bijna te rustig, want als we buiten komen blijkt van de drie bussen die klaar staan de bus naar Fethiye al vol te zitten en zelfs bijna te vertrekken. Voor het grote busraam vraag ik de aandacht van de chauffeur en vraag of we niet kunnen staan. Gelukkig mogen we nog mee. (Mart zit even bij de chauffeur en voor mij gaat iemand casual op zn hurken (asiansquat) in het gangpad zitten tot er een plek vrij is.) Voor ā¬3,85 per persoon rijden we tot het busstation van Fethiye. We voelen beide wat spanning, omdat we nog geen accommodatie hebben geboekt. Een heerlijk broodje dƶnner voor 10x minder dan in Istanbul leidt ons even af en we volgen de aanwijzingen van de Lonely planet op zoek naar een slaapplek. Boven de haven vinden zien we gelijk al een bord: Ideal pansiyon. We zullen de details besparen, maar het was alles behalve Ideal. (OkĆ© voor de liefhebber een kleine opsomming: hele kleine oude kamer, we verstonden beide ā¬25 maar betaalden ā¬35, geen warme douche, de 24-uursreceptie bleek ook 24-uur roken te zijn en dat kwam rustig ons kamertje binnen, een heel kort bed en ontbijt wat we maar skippen omdat degene die het zou moeten maken eruit ziet alsof hij al een jaar niet heeft gedoucht enz.) We leren dat we het beide fijner vinden om wel een slaapplek in ieder geval voor ogen te hebben en dat we beter samen even tijd kunnen nemen om te overleggen voordat we ergens ja op zeggen. (Ik had nooit gedacht dat Mart dit prima zou vinden en hij dacht weer dat dit is wat hij zou moeten verwachten en zei daarom maar ja. š«„ De volgende dag vinden we gelukkig een heerlijk Boutique hotel voor een tientje per persoon meer. Weer wat geleerd!
Deze kans pakken we en zelfs met een geslaagde poging afdingen vallen we na het uitblazen van onze kaarsjes (#geenstroom) boven butterfly valley in slaap.
De Lycian way is een wandeltocht die je met bepakking en al kamperend kunt doen. Wij gaan een daar een stukje van lopen en gebruiken onze ortovoxjes, 2l waterzakken en wandelstokken met veel plezier. (Overigens waren we van de waterzakken al na dag Ć©Ć©n overtuigd. Wat is dat heerlijk zeg dat je gewoon wat kunt drinken wanneer je wilt, zonder een tas open te doen, een dop ergens af te halen en niet hoeft te twijfelen of je genoeg hebt voor een dag. Na wat speurwerk van Mart hebben we echt een topding, waarbij je de slang kunt afkoppelen en alleen de zak eruit hoeft te halen om te vullen en weer aan te koppelen. š ) Tijdens onze eerste ochtend lopen treffen we onze eerste landschildpadden op onze weg. Wat heerlijk om na Istanbul en het stadse nu de natuur in te gaan. In het eerste dorpje Kadikoy drinken we wat onder de plaatselijke grote boom waar een cafeetje gezelligheid biedt aan de inwoners. Daarna vervolgen we onze weg via een zogeheten ghosttown (ruĆÆnes) richting Oludeniz. Vlak voor het bereiken van deze plek worden we getrakteerd op een eerste uitzicht op de middellandse zee. (Ook trakteer ik mezelf op het verwijderen van al mijn fotoās nadat ik net voor een landschildpad een nieuwe profielfoto heb geschoten. Jank! šGelukkig waren dat alleen de fotoās van Istanbul en hebben we ook met onze telefoons fotoās gemaakt.) Omdat het laagseizoen is, lijkt voor ons Oludeniz ook wel een ghosttown. Veel hotels zijn nog niet open en hun zwembaden leeg. We lopen naar Ć©Ć©n van de opties die we (lees Mart) van tevoren opzocht. We zien gelukkig een tuinman; er is in ieder geval iemand aanwezig. Na bijna 16 km wandelen is een bed wel welkom. We slapen in een schattig rond, klein gebouwtje wat we voor een schappelijk prijs voor een nacht kunnen gebruiken.
Wandelen dag twee is prachtig en weer heel anders. We klimmen 470 meter op rotsachtig terrein naast een van de grootste mooiste stranden van deze kust. Ons plan is om te lopen naar Kabak, waar we zeker weten dat we de volgende dag met een busje terug kunnen om onze achtergelaten backpack weer op te halen. We lopen richting butterfly valley, een klein strandje wat zijn naam heeft verkregen door de vlinders. We kunnen merken dat we in het voorseizoen lopen, want naast kleine vlindertjes zien we veel grote, harige rupsen lopen. Na 12,5 km en rond 15.15 uur kijken we vanaf onze route op het strandje. Wat een uitzicht! We zien een restaurant en een guesthouse en ik voel dat we hier moeten proberen te gaan slapen. Mooier dan dit gaat het niet worden! Deze kans pakken we en zelfs met een geslaagde poging afdingen vallen we na het uitblazen van onze kaarsjes (#geenstroom) boven butterfly valley in slaap. De volgende ochtend lopen we heerlijk het laatste stukje en eten een ultra verse Gƶzleme voordat we weer in de bus stappen. Zelf genoot ik weer van het vinden van de weg via de stapeltjes stenen en ik vond het leuk om te zien hoe ook Mart dat meer ging gebruiken en vertrouwen, in plaats van zijn alwetende GPS en telefoon.
De laatste twee stops in Turkije zijn Demre en Antalya. In Demre is eigenlijk bijna niets behalve dan heeel veel kassen (en dat terwijl we het plaatsje Kas net voorbij waren gereden š¤) Ć©n Myra. Een prachtig oud theater en graftombes gehakt uit de stenen. Toch wel het bezoekje en nachtje in Demre waard. Daarna verplaatsen we wel snel naar onze laatste stop in Turkije, Antalya. Ons hotelletje is met ā¬37 per nacht niet duur en we zijn benieuwd of het goed uitpakt of niet. We hebben een aardig vol programma gedraaid en zijn wel toe aan ook echt een fijne plek voor de laatste daagjes. Het blijkt een schot in de roos. De kamer is vlakbij de binnenstad, maar in een heerlijk rustig steegje en eigenlijk is 'kamer' niet het goede woord. We hebben een klein bungalowtje met een vide waarop we slapen en meer dan genoeg ruimte beneden. Een werkende airco, een fijne douche met voldoende (warm) water en geen rooklucht binnen heerlijk! Dat lijkt misschien logisch, maar dat we er inmiddels blij mee zijn zegt genoeg. De rookvrije generatie en buitenruimte is hier ver te zoeken. š De eerste avond in Antalya zijn we klaar voor een fijne avond. In een stad die heel anders aan doet dan Istanbul, met moderne eettentjes en duidelijk meer op tourisme gericht, scharrelen we naar een plek om wat te eten. Een schattige restaurantje, in een mooi straatje, met veel mensen op het terras en heerlijke gerechten op de tafels lijkt ons een perfecte plek. We bestellen beide wat lekkers en de cocktail die werd aangeraden. Echter blijkt dat we beide te moe zijn om te kunnen genieten van de net iets te harde muziek, een deconstructed hamburger en een hele sterke cocktail. We kijken elkaar aan, betalen de rekening en gaan lekker naar bed. Ergens vreemd, maar zoān avond voelt ook als vrijheid. We hoeven helemaal de drankjes niet op te drinken, we hoeven hier helemaal niet te blijven zitten en we kunnen de rekening zonder problemen betalen. Jammer van de avond? Ergens wel, maar het voelt ook heerlijk dat we beide dit tafeltje achter kunnen laten omdat wij dat willen. De ober kijkt verrast en vraagt of er iets mis was. āNope, dat niet hoor!ā en we laten het tafeltje, straatje en volle terras achter ons.
Ik bijt op mn tanden en probeer door te zetten, maar ik kan de brandende tranen amper binnen houden.
We ontbijten op een muurtje in de haven. We genieten van het uitzicht nadat we een tosti (!) hebben meegenomen vanuit het vreemde bakkertje naar dit veel betere āterrasā. Mart kan nog steeds niet geloven dat het water zo mooi helder is (ookal keek hij de hele weg van Fethiye naar Demre uit het raam) en met de combinatie van dikke bergen op de achtergrond kan het voor hem helemaal niet meer stuk. We zien de eerste andersoortige vissen dan in Nederland tussen de boten zwemmen en we genieten, niet wetende dat de middag er eentje wordt die een knoop in mijn maag legt.
Voor de warmte keren we terug naar ons verblijfje met als plan om vanmiddag naar de watervallen te gaan. We hebben onze trip daar naartoe niet zo goed voorbereid. Het is twee uur lopen, wat op zich niet een probleem is, maar voor beide voelt het als veel. We discussiƫren even over het gebruiken van een elektrische step (ja maar het kƔn wel) en langs het water lopen blijkt in Antalya steeds een utopie. We zitten beide niet in de flow, maar lopen stil, vertwijfeld en eigenlijk niet helemaal chill verder. Daarnaast is mijn brein alleen maar bezig met dat er iets mis is wat Mart nog niet weet. Ik bijt op mn tanden en probeer door te zetten, maar ik kan de brandende tranen amper binnen houden. Ik heb het toch echt ontdekt: boven mijn voortand, waar ik laatst een wortelkanaalbehandeling aan heb gehad (met een een abces daarna als bonus), is nu wƩƩr een ontsteking te zien. Dan flitst er van alles door je hoofd. Ik zeg na een tijdje zacht tegen Mart dat ik last heb van mijn tand, maar hij vangt het signaaltje niet op. Omdat we het allebei even niet weten gaan we op het gras zitten en dan beginnen de tranen te druppelen. Zo jammer dat het na anderhalve week al mis lijkt te gaan. En dan weer die tanden. Waar ik afgelopen juni al een wortelkanaalbehandeling aan heb gehad, waar de assistente per ongeluk een klem liet losschieten tegen mijn ondertanden, waarna ik ook daar weer aan geopereerd moest worden. En nog meer, maar dat zal ik jullie besparen. Tja en dan wil je maar ƩƩn ding: je moeder bellen!
De š¦·dag eindigt met het kijken van een serie op onze vide, hier en daar nog wat tranen en op tijd slapen. De volgende dag gaan we wĆ©l met de step naar de waterval en het is mooi! Op weg naar een bushalte spot ik een markt. Met wat vers fruit en heerlijke nootjes springen we na twee keer vragen naar het centrum maar gewoon in de derde bus die langskomt, we zien wel wanneer hij een onhandige afslag neemt. Elk kruispunt kijken we naar het blauwe balletje (GPS) op de telefoon en of we de goede kant op gaan. Wat blijkt, deze bus stopt bij de busstop die letterlijk naast ons hotel ligt. Beter kon niet! Wat fijn dat dit dan even heerlijk meezit. We sluiten onze ervaring in Turkije af met het meenemen van Gƶzleme en Sahlep (zoet, warm, melkdrankje) van een restaurant wat door de gemeente ondersteund lijkt te zijn. Het is goedkoop en lekker en op ons favoriete muurtje in de haven eten we onze laatste snacks op. āHet komt goed.ā zegt Mart. āWe zijn een team toch!ā Tevreden over ons avontuur in Turkije lopen we terug naar het hotel. Morgenochtend moeten we vroeg op om de eerste tram van 05.45 naar het vliegveld te pakken. Egypte en haar avonturen wachten!
