Een pas op de plaats 🧩

Het is inmiddels alweer 6 juli; bijna drie maanden onderweg. Als ik denk aan drie maanden thuis weet ik niet meer of het lang duurde of niet, en ook hier durf ik eigenlijk niet te zeggen of ik vind dat het lang is of niet. Wat kan ik zeggen: het voelt nu, vanaf hier prima. Niet veel, niet weinig. Ik denk er niet over na. Het voelt goed om in dit avontuur te zijn, het gaat niet om hoe lang of hoeveel of hoe ver. Wel voelt het heerlijk om te weten dat ik over een kleine twee weken weer met Mart samen verder kan. We meeten elkaar op 17 juli in Istanbul en vliegen 20 juli naar Uganda. Ik kan niet wachten om te beginnen aan de landen met meer groen, andere flora en fauna en andere dieren. De landen die ik zelf al lang voor ogen had om te bezoeken, maar na onze start samen niet meer alleen wil doen. Ik wil de toekomstige herinneringen die in die landen op ons wachten samen opslaan, met mijn beste vriend. En hoewel ik weet dat alleen reizen ook bijzondere dingen biedt, is samen me ineens meer waard dan ooit. Dat betekent een kleine pas op de plaats en ‘even’ uitwijken naar landen zonder moeilijk visum gedoe; ik voeg Tunesië en Marokko toe aan mijn route.

Met de focus op Mart zn terugvlucht vergat ik even dat ik zelf eigenlijk ook binnen drie dagen het land uit moest zijn en dat lukte dus ook niet.

Mijn visum voor Egypte was op. Ik bleef een week langer dan officieel toegestaan, maar de douanedame glimlacht en zegt ‘No problem.’ als antwoord op mijn ‘sorry’ bij het inleveren van mijn paspoort. Die extra week was nodig om te kunnen vliegen met een vlucht die niet extreem duur was. Met de focus op Mart zn terugvlucht vergat ik even dat ik zelf eigenlijk ook binnen drie dagen het land uit moest zijn en dat lukte dus ook niet. De meneer in de vodafonewinkel gelooft me gelukkig op mijn woord en met toestemming van zijn manager laat hij mijn simkaart online zijn, terwijl ik eigenlijk het land al had moeten verlaten. Ik besteed mijn laatste week in Alexandrië en een dagje Caïro. De beste afsluiting van Egypte ooit. Alexandrië met zijn prachtige bibliotheek, heerlijke oude trams en fijne hostel, waar ik in mijn eerste dagen alleen de mooiste gesprekken heb met mensen tot nu toe.

Andy komt uit Rusland en probeert in Egypte te werken, terwijl zijn zoon en vrouw weer terug zijn naar Oefa en zijn dochter daar al die tijd is gebleven. Hij is optimistisch, wat ook niet anders kan wanneer je je door zoveel bochten moet wringen en je familie in tweeën gescheurd ziet. Hij houdt van zijn milkshake van mcdonalds, een latte met irish cream siroop en de prachtige bloemen in de wijk van ons hostel. Hij woonde een tijdje in Turkije, maar moest daar elke maand een visarun doen. 24 uur in de bus heen naar Georgië, een nachtje slapen en dan weer 24 uur terug voor nieuwe stempels. Nu werkt hij aan het automatiseren van projecten, onder de bomen van Egyptus hostel, terwijl zijn paspoort over een paar maanden verloopt en het maar de vraag is of hij een nieuwe krijgt waarmee hij wél ooit op een dag, na veel papieren en processen naar Europa mag.

Julia is kleine twee weken op vakantie in Egypte en haar skills om de straat over te steken na negen dagen zijn impressive. Het idee van zebrapaden bestaat in Egypte niet en hoe het werkt is dat je, ookal rijden de auto’s meer dan 50 kilometer per uur, gewoon begint met lopen, met je hand en een strenge blik aangeeft dat auto’s moeten afremmen, even tussen twee imaginary rijbanen in wacht tot de auto’s voorbij zijn en dan weer verder naar de overkant gaat. Een soort frogger voor gevorderden en in real life. Julia is Spaans en is dokter. Ze werkt op de eerste hulp, na jaren in het veld te hebben gewerkt. Haar oversteekskills blijken jarenlange ervaring in Arabische, Afrikaanse en Midden-Oosten landen. Ze werkte voor artsen zonder grenzen en we hebben het gedurende dag over van alles en nog wat. Over hoe ze door haar dokters carrière haar droom van een gezin minder bewust opzijzette dan ze wellicht had gewild. Over hoe haar en mijn leven er nu uitzien en wat we tot nu toe hebben ervaren. Het voelt voor mij als een groot compliment om te horen dat ze vindt dat ik al veel levenslessen heb geleerd. Ik luister met de diepste aandacht naar haar mening over ontwikkelingshulp en de strijd tegen malaria. Maar na een dag samen, gaat haar reis weer verder.

Tunesië met als hoofdstad Tunis blijkt meer westers dan ik had durven dromen. Even scrollend over de plattegrond zie ik dat er een Zara en een Stradivarius is. Ik kan niet wachten me heel even weer wat meer in westerse sferen onder te dompelen. Hoewel ik helemaal niet van winkelen houd voelt het heerlijk om even iets ‘bekends’ te doen, paskamers in te kunnen en een nieuwe linnen jurk te kopen. Minder afval op straat, meer kleur, vrouwelijke (!) politieagenten op straat, peugeots, een clocktower, verse sinaasappelsap en een enigszins bekende 2e nationale taal (Frans). Hmm een goede start van dit nieuwe land. 

Na het bezoeken van de Romeinse baden in de wijk Carthage pak ik een bus naar Sidi Bou Saïd. Een plek waar je een 180 graden view hebt op de zee. Vanaf een terrasje zwaait iemand terwijl ik de steile weg omhoog loop; ik kan me niet voorstellen dat het voor mij is. Als ik dichterbij kom blijkt het álweer Lukas te zijn. We moeten beide hard lachen. Zonder planning ga je als backpacker vaak toch dezelfde straten in en bezoek je dezelfde plekken. We besluiten een soort tikkertje te doen en foto te maken als we elkaar spotten. Een klein uur later zit ik op een bankje, kijk ik op m’n telefoon en sta ik duidelijk 1-0 achter.

Lukas is een Zwitser, docent in het basisonderwijs en met de veerboot van Palermo naar Tunis gekomen. Met zijn linnentasje probeert hij zo min mogelijk als tourist over te komen. Op zich een leuk idee, maar met zijn korte broek, zonnebril en lengte van 1.85m is er naar mijn idee geen ontkomen aan. Met zijn telefoon in de aanslag test hij zijn nieuwe arabsiche woorden, die hij fanatiek oefent met een app. We kletsten gisteren al even; hoe de Italianen niet konden geloven dat hij ‘helemaal’ naar Tunesië ging, terwijl vanaf Sicilië geen land dichterbij is. Hij spreekt exact de woorden uit die ik in mijn daily life & people albumpje heb staan en het dakterras waar we staan is een goede plek voor verhalen. Hij vertelt uitbundig. Het is heerlijk om naar te kijken en lachend zeg ik dat hij het theater in moet in plaats van het onderwijs. En dan realiseer ik me ineens dat dit waarschijnlijk is hoe andere mensen mijn verhalen ook soms ervaren. Wow, wat een bijzonder moment, wat een spiegel. En ja hoor, ’s avonds krijg ik exact (!) dezelfde opmerking bij het vertellen van mijn couscous-scam-verhaal. Ik vind het wel een compliment. Lukas staat er lachend bij.

Het is meer dan een fulltimebaan die de ene keer fysiek meer van je vraagt en het volgende moment weer mentaal.

Mijn weg door Tunesië en Marokko zijn bijzonder. Het is lang geleden dat ik echt zonder plan in twee landen was. Dat maakt het toch wel echt anders dan een vierweekse vakantietrip. Steeds als ik denk dat ik het kan, kan ik het ineens weer minder goed of wil ik per ongeluk toch weer veel te veel. Het is een aaneenschakeling van perspectief zoeken, keuzes maken, jezelf uitdagen, maar ook genoeg rust pakken. Het is budgetmanagement, maar jezelf daar niet te veel in verliezen. Het is meer dan een fulltimebaan die de ene keer fysiek meer van je vraag en het volgende moment weer mentaal. Gelukkig heb ik Mart, Mama en Laura op een hotline. Met hun directe steun zwoeg ik me in Marokko door onder andere: een erg hard gestoten teen, een mede daardoor hele taaie vrijheid 4.0 (lees meer dan 8 uur reizen en huilend moeten besluiten dat je, ookal heb je al betaald en krijg je je geld niet terug, niet wilt en dus kunt blijven op de plek die je hebt geboekt), mijn uitdaging met voldoende eten en een eerste prednisonkuur heen.

En dan zit ik nu in Tanger. Ik heb mezelf getrakteerd op een fijn ontbijt en duik samen met de muziek van HAEVN (nieuwe single One Day, wauw!) lekker in dit blog. Veel plekken die ik nog op mijn ‘mogelijke visit’ lijst staan hier in Marokko gaan het deze keer niet halen. Maar ondanks dat was ik wel bij die mega zandduinen en zag ik voor het eerst van mijn leven 50 graden op een display. Ik was per ongeluk op een plek waar mijn vader 10 jaar geleden ook geweest bleek te zijn, wauw. Ik sliep een nachtje in een oasis onder heel veel sterren. Ik heb heel veel om heel dankbaar voor te zijn en blijf ook achter dit avontuur staan. Het is alleen echt niet altijd makkelijk en holadijee, net als bij ieder ander. Dus vanaf hier een dikke knuffel voor júllie vrijheid 4.0 of welk moeilijk moment dan ook! Veel liefs en tot later, Krista