Malawi & Mozambique

We zijn in Kaapstad! Ik heb het gehaald! Waaauw!!!! Even wil ik mn best doen om dit te voelen en een klein traantje maakt mijn ogen waterig. Al zo lang wilde ik weer eens op pad en dit eindpunt, wat ik al een tijd voor me heb gezien is er ineens. We rijden langs de prachtige tafelberg de nog mooiere Kaapstad Peninsula op en besluiten pardoes om de drie nachtjes in de wijnregio te annuleren en langer hier te blijven. Dit zijn van die uitzichten die je ziet op plaatjes, maar die wanneer je er echt bent nog veel indrukwekkender zijn. Wat is dit ontzettend mooi. We gaan nog ruim een weekje (1e kerstdag vliegen) genieten. Al voelt het nog steeds niet alsof het eind in zicht is. We doen dit al zo lang….. Hopelijk tot de laatste minuut in deze modus blijven! Maar eerst vertel ik jullie nog meer over eerder, wat al was, en hoe we in Malawi even flink wakker geschud werden.

Het verplaatsen in Malawi doen we eigenlijk met 'gewone' auto’s. Behalve dat er voorin ineens vier mensen passen. Beide stoelen voorin worden gedeeld door twee mensen, waardoor de chauffeur met zijn ene bil op de stoel zit, met de andere half tegen de deur en zijn arm buiten de auto. Achterin kunnen zeker vijf mensen, vinden we twee geiten vastgebonden onder de stoelen die gillen wanneer iemand van de ienieminie stoeltjes helemaal achterin, waar nog weer 3 plaatsen zijn, tijdens het uitstappen op hun kontje stapt. We zitten een keer met 12 volwassenen en twee kinderen in een auto, terwijl wij dan het achterbankje al voor onszelf hebben opgekocht. Ergens is het heel relaxt, want de auto’s kun je op elk moment laten stoppen om in- en uit te stappen, maar dat betekent dat de andere mensen dit ook mogen en kunnen en dat kost tijd. Daarbij heb je geen controle (en wij vooral ook geen idee) wanneer passagiers van verschillende auto’s samengevoegd worden of overgeladen in een busje. Waarbij je dan moet uitleggen dat je onderhandelt en meer betaald hebt voor de achterste drie plekken en mag hopen dat je nog enigszins goed komt te zitten in het andere voertuig. En alsof dat nog niet genoeg beleving is, is er ook nog een dikke benzinecrisis, wat maakt dat het verplaatsen flink duurder is dan alle landen tot nu toe. Er staan rijen van honderden auto’s voor benzinestations en we maken het mee dat een auto onze eindbestemming niet haalt en na een paar keer nog een paar honderd meter echt niet meer vooruit komt. Of dat een moto-chauffeur belooft dat hij ons ergens heen brengt, maar halverwege ineens blijkt dat hij daarvoor niet voldoende benzine heeft en ‘in onze tijd’ op zoek wil gaan naar benzine. “Welcome to Malawi” zoals een aantal lokale reisgenoten schouderophalend tegen ons zeiden.

Voor €30 kun je een privécabine boeken voor de hele reis, maar je moet wel even bedenken dat deze dame in 1949 in gemaakt.

We besluiten om langs het meer naar beneden te gaan en hiermee de hoofdstad te skippen. Deze minder bereisde weg bleek qua vervoer nog iets meer uitdagend, zoals hierboven beschreven, want geen touringcars, maar onze eerste slaapplek in Nkhata bay was de keuze zeker waard. We hebben voor één nachtje een huisje op het water wat voelt als onze budgetversie van de Malediven. Doordat het kamertje aan drie kanten ramen heeft zien we door elke ruit het glasheldere water, de kanovarende bewoners van het meer en voor het eerst de felblauwe cichliden waarmee we zo graag willen duiken. 's Avonds krijgen we bezoek in de baai van de Ilala ferry: een veerboot die (zwaar overbeladen) het meer in de lengte bevaart en diverse plaatsjes aandoet. Voor €30 kun je een privécabine boeken voor de hele reis, maar je moet wel even bedenken dat deze dame in 1949 in gemaakt. Als de 50 meter lange boot gedockt ligt gaat het licht op het voordek aan en ik zie dat het hele dek meer dan overvol is met mensen. Degene die opstappen rennen over de balustrades naar een goede plek verwacht ik. Mart en ik twijfelden eerst nog om een stukje mee te varen, maar nu we haar in het echt zien zijn we heel blij dat we dat niet hebben gedaan. Als we later nog een dame spreken die er wel voor in was horen we van haar wat een nachtmerrie het is. Om bij het topdek te komen, waar je wilt slapen vanwege in ieder geval frisse lucht als je geen eigen cabine hebt, moet je eerst door de onderkant van het schip heen. Deze schijnt zo vol te zijn gepakt dat de angst dat je verdrukt wordt of vast komt te zitten (zoals haar vriendin) in het donkere ruim bijna niet de doorstaan is. En dan hebben we het nog niet gehad over mensen die zeekziek zijn, de kakkerlakken enz. Het was bijzonder deze mythe van Malawi te zien, maar we zijn blij dat wij in ons top huisje zitten. De accommodatie heeft ook nog standup paddleboards en we besluiten de volgende ochtend er nog even opuit te gaan voor een kleine paddle en een plons, hoewel dat best spannend is een meer van >700 meter diep. ’s Middags proberen we al een grote slag te slaan richting de volgende plek Cape Mclear, wat zich in het gelijknamige national park bevindt voor zijn (je raadt het al) heldere water en prachtige omgeving. Over de eerste 200 kilometer doen we die middag helaas 6 uur. We komen in het donker aan, maar gelukkig is de lodge die we op het oog hebben niet ver van de weg en nog veel meer gelukkig hebben ze een kamer vrij. Ik val na een glimmende verse lokale Chambo uiteraard met rijst om 20.15 uur al in slaap. Helemaal op!

De volgende dag is niet minder heftig, hoewel de ochtend redelijk voorspoedig gaat. Rond 13.00 uur zijn we al op onze beoogde plek en dus besluiten we nog wat verder te proberen. We redden het uiteindelijk om nog 80 kilometer af te leggen, voorin een busje (betekent fijn zitten!), met een gedeelte van de rit een kindje op mijn schoot, wiens vader dan weer achterin gepropt is, met de liefste chauffeur van heel Malawi, voor een hele goede prijs. Maar dat mag ook wel als je je bedenkt dat we eerst in een auto zaten, die ons wilde overladen in een megavolle bus, waardoor we ons geld probeerden terug te krijgen, waarna we verder probeerden te liften, dat niet werkte, waardoor we terugliepen naar waar het vervoer start en ik daar helemaal overwhelmed raakte van de keuze tussen een auto en het (uiteindelijk fijne) busje en de daarvoor gevraagde prijzen, de mensen die mijn tas al wilden pakken en dan een misverstand met Mart, waardoor de eerste minuten rijden de tranen achter mijn zonnebril vandaan druppen. Gelukkig komen we in het licht aan met hele fijne tips voor de volgende dag, is er een supermarkt voor onze neus, scoren we 10 kleine mini mango’s (mijn favourite) voor €1 en slapen we redelijk in een lokale lodge.

Als het daarna donker wordt verschijnen tientallen ‘sterren’ kaarsrecht op de horizon. Een beeld wat ik nooit meer ga vergeten.

Na een laatste waanzinnige motorrit van een half uur komen we aan in CapeMclear. We hebben onze lievelingsbomen onderweg gespot: het zijn de megagrote en dikke baobapboom en de prachtige paarse-bloemen-bomen, waarvan mijn tante wist te vertellen dat het Jacaranda-bomen zijn. We lopen een rondje langs de huisjes in het dorpje, maar dat is eigenlijk weinig aan en het stinkt enorm naar alle minivisjes (ansjovis?) die op tafels liggen te drogen. Het is de eerste plek in Malawi waar we souvenirswinkeltjes zien, maar weten ons te bedwingen. Wel regelen we dat we de volgende dag al gaan duiken, genieten we van het dinner met prachtige uitzicht en later van de zonsondergang. Deze is spectaculair, omdat we echt aan het meer zitten, de omliggende bergen kunnen zien en de kleuren hier prachtig zijn. Als het daarna donker wordt verschijnen tientallen ‘sterren’ kaarsrecht op de horizon. Ik kan even niet bedenken wat zoveel lampjes kunnen zijn, maar het blijken alle visserboten die op het meer liggen. Een beeld wat ik nooit meer ga vergeten.

De volgende ochtend zitten we zelf op een bootje en varen we een stuk richting een eiland en zien vlakbij twee fish eagles in de bomen. We vallen achterover het water in (een first voor Mart) en kijken onderwater de kleurrijke kleine visjes aan. Blijkbaar zijn we in Nederland een van de grote importeurs van deze cichliden die nergens anders op de wereld leven. Het is alsof we in een mega-aquarium zwemmen, heel anders, maar heel leuk. Ook komen we nog twee meervallen met hun 100en baby’s tegen. In plaats van één duikje, doen we er twee om het nog eens goed in ons op te nemen. Maar het mooiste is wanneer de schipper wat overgebleven brood in het water gooit en het blauw en geel van de visjes alle kanten op gaat.

Onze laatste toeristische stop in Malawi is bij het Zomba plateau. We vinden weer hele dure, maar fijne accommodatie: een lief Italiaans echtpaar runt ‘Casa Rossa’ en verwelkomt ons met open armen. Ze serveren handgemaakte pasta en ik heb daar heeeeel veeeeeel zin in. Ook de spelende apen in de tuin zijn elke ochtend een feest om naar te kijken. Ze trekken elkaar uit bomen en liggen in de hangmat. Heel grappig! We wandelen met een gids het Zomba plateau op, een stuk over de ridge en nemen het ‘potato’ pad naar beneden. (Een pad wat wij met allebei een wandelstok en schoenen met moeite doen. Maar locals nemen hele boomstammen op hun schouders mee naar beneden… op blote voeten... ) Tijdens de wandeling pluk ik net als de gids de heerlijke oranje framboosjes en wordt enthousiast wanneer een meneer een hele schaal voor €1 verkoopt. Silvia waarschuwde nog dat je alleen de hygiëne van je eigen handen kunt vertrouwen, maar ik koop en eet ze toch... #Einde lekkere pasta en koffie voor mij. Ik lig twee dagen met de ergste buikkrampen ooit op bed. Tot huilens aan toe, maar gelukkig gaat het daarna langzaamaan weer beter.

Na wat kletsen blijkt de B&B niet €71 maar €51 per nacht te kosten. Marc legt uit dat de wisselkoers die wij betalen bij de ATM’s ‘nep’ is en dat de overheid deze koers vastzet. Op straat kun je €1 ruilen voor 2700 kwacha’s, terwijl wij onze €'s (digitaal & biljetten) ruilden voor 1800 kwacha. Au! Dat verklaart een hoop. Niet alleen de hoge prijs- lage kwaliteit op (toeristische) accommodatie, transport en boodschappen, ook de stapels nieuwe 5.000 briefjes die we krijgen, terwijl automaten aangeven enkel 2.000 & 1.000 te hebben. Het doet best pijn om te bedenken dat de overheid €800 van ons heeft ‘gestolen’ en de bevolking dit niet eens terug gaat zien. We zijn het dichtstbij corruptie tot nu toe en dat voelt niet fijn. We horen later ook dat de overheid zelf bossen kapt, maar voor die kale plekken geld vraagt en krijgt (!) van de EU tegen ontbossing. Hoe dan!

Helaas is het in Maputo onrustig na de laatste verkiezingen en zijn zowel alle winkels dicht als bijna niemand op straat.

Zonder wc, met een hele annoying douane-meneer van Mozambique, die Mart bijna laat knappen door zijn onbeleefde gedrag, omdat hij gewoon weer in slaap valt op zijn stoel met onze paspoorten voor zijn neus, en we ruim 40 minuten doen over één stempeltje, terwijl we online al toestemming hadden gevraagd en gekregen om het land binnen te komen, met nog 3,5 uur wachten op een vol busje, waarvan eerst een achterbank eruit wordt gesleuteld, en die er later aan de achterkant weer wordt aangehangen, zodat de zakken slippers erin konden, met een stop voor een landmijn die ergens tot ontploffing gebracht moet worden, redden we het naar Tete. Ik vraag aan de receptionist van ons hotel of hij nog eten heeft in het restaurant, omdat het voor mijn gevoel al 22.00 uur is, maar er staat pas 18.15 uur op de klok. Gelukkig is er nog eten en we vallen doodmoe in slaap. Twee nachtjes later worden we wakker in Maputo, de hoofdstad helemaal in het zuiden en ik kan blauwe GPS-bolletje niet geloven; dat we zo ver zijn opgeschoten met één zo’n heel fijne en relaxt vervoersmiddel. Wat een wonder dat vliegtuig. Verder kijken we onze ogen uit in een grote supermarkt. Wat fantastisch om weer in een land te zijn wat aan de zee ligt. We lopen elk gangpad af in een mega Spar en wijzen naar van alles wat we al in tijden niet hebben gezien. Erg vermakelijk, hoewel we niets bijzonders kopen haha. Helaas is het in Maputo onrustig na de laatste verkiezingen en zijn zowel alle winkels dicht als bijna niemand op straat. Er hangt een vreemde sfeer. De busmaatschappijen die we wilden gebruiken rijden niet, of door de stakingen of door de gevaarlijke roadblocks. Wanneer de eigenaresse van een restaurant vraagt wat we in Maputo komen doen en dat we woens- en donderdag beter binnen kunnen blijven, wanneer ons hotel geen ontbijt voor ons heeft behalve een droog broodje ei, besluiten we voor de volgende dag een ticket te kopen weg uit deze stad. Het voelt hier niet fijn. Helaas mislukt dat plan een gedeeltelijk, want zodra we op het vliegveld komen staat onze vlucht niet meer op de borden. Uiteindelijk vliegen we twee dagen (en twee nachten veilige accommodatie en lekker eten gratis) later wel, wat ergens een prima geluk bij een ongelukkige situatie was voor ons.

En dan belanden we aan de kust in Tofo, Mozambique, waar ik mijn vorige blog begon. Ondanks dat we helaas geen walvishaaien of mantaroggen hebben gezien voelde ik me hier echt heel fijn. Ik denk een beetje zoals Mart had in Paje, Zanzibar. Het duiken gaat er aardig hardcore aan toe, waarbij we met een soort dikke reddingsboot van het strand over de branding moeten varen, nadat we hem eerst een stuk het water in hebben geduwd en er snel nog in zijn gesprongen. Met onze voeten onder straps op de grond en onze handen aan twee touwen, zittend op de opgeblazen zijkanten, racen we dan naar een duikplek en dan is het de bedoeling dat je helemaal ready achterover valt het water in en dan gelijk zakt: een ‘negative entry’. Dat ging de eerste paar keer niet heel soepel en was behoorlijk tot heel erg spannend. Maar na een aantal dagen lukt het beter en uiteindelijk zelfs goed en voelt het net alsof we voor National Geographic duiken. Ook de megahoge golven en stroming weten we te bedwingen (vandaar de negative entry, anders drijf je te snel weg of raak je elkaar kwijt) en we zien prachtige vissen, mobula rays en hele grote patato groupers en meters grote mega lobsters en stingrays. Verder kunnen we boodschappen bestellen, koken in onze buitenkeuken en genieten van een accommodatie pal aan het strand, naast de duikschool, die we helemaal alleen bewonen. We blijven twee weken en koken voor het eerst in maanden een eigen bordje eten, wat een paradijs! Wel gooien we ons plan voor het vervolg om zodra we aan de kust zijn. We willen niet meer terug naar Maputo en op dit moment is het reisadvies van het land ook aangepast naar oranje ipv geel. Helaas slaan we hierdoor Eswatini over en moeten we nog een keer vliegen. Maar veiligheid gaat toch voor!